Usprawnianie widzenia

Wzrok ma ogromne znaczenie dla każdego człowieka, a szczególnie dla dziecka, jest on jednym z podstawowych czynników mających zasadniczy wpływ na jego rozwój. Odgrywa dominującą rolę w poznawaniu rzeczywistości, a więc przedmiotów, osób i zjawisk pojawiających się w fizycznym i społecznym otoczeniu.

            Zaburzenia w rozwoju widzenia stanowią zagrożenie dla prawidłowego ogólnego rozwoju dziecka. Tym bardziej, że rozwój zmysłu wzroku u słabo widzących nie przebiega automatycznie i spontanicznie. Dlatego też, dążąc do wywołania pozytywnych zmian w funkcjonowaniu dzieci mających problemy wzrokowe, należy stworzyć im odpowiednie warunki, tak, aby ich percepcja wzroku nie pozostawała na niskim poziomie. Konieczna jest stymulacja i nauka patrzenia a więc rehabilitacja wzroku.

            Rehabilitacja wzroku (usprawnianie widzenia) polega na ćwiczeniu, tj. rozwijaniu umiejętności posługiwania się wzrokiem, a tym samym –zwiększaniu skuteczności wykorzystywania widzenia w codziennym funkcjonowaniu osoby słabo widzącej.

Rehabilitacja wzroku (poprzedzona diagnozą funkcjonalną) obejmuje: pobudzanie do patrzenia; stymulowanie widzenia; rozwijanie podstawowych sprawności wzrokowych związanych z kontrolowaniem ruchów gałek ocznych (lokalizowanie bodźca, fiksacja, śledzenie,zbieżność, przenoszenie spojrzenia, wodzenie, przeszukiwanie); kształtowanie pojęć i pamięci wzrokowej; osiąganie wyższych sprawności wzrokowych (m.in.identyfikowanie obiektów na obrazkach, dobieranie obiektów i obrazków wg. określonych cech, odnajdywanie szczegółów na obrazkach prostych i złożonych, dopełnianie wzrokowe, rozróżnianie i identyfikowanie związków zachodzących na obrazkach, znakach abstrakcyjnych i figurach).

Należy pamiętać, że spostrzeganie jest złożonym procesem psychicznym, w wyniku, którego w świadomości człowieka powstają spostrzeżenia, czyli subiektywne obrazy otaczającej rzeczywistości. Przy widzeniu przedmiotów nie tylko korzystamy z wielu źródeł informacji, które docierają do naszych oczu, ale także z wiedzy o tym przedmiocie, uzależnionej od wcześniejszego doświadczenia. Doświadczenie to nie ogranicza się tylko do wiadomości nabytych za pomocą wzroku, lecz obejmuje także inne doznania zmysłowe: dotykowe, słuchowe, smakowe, węchowe, cieplne, czyli ma charakter polisensoryczny. Również w terapii widzenia nie chodzi tylko o odosobniony trening funkcjonalny oka, ale o pobudzenie zmysłu wzroku przy jednoczesnym włączeniu procesów psychicznych –uczuć, woli, decyzji, motywacji oraz aktywności ruchowej.

Terapię widzenia rozumiemy, jako włączanie osłabionego wzroku dziecka we wszelkie możliwe aktywności poprzez odpowiednie dostosowanie pomocy i otoczenia fizycznego do jego możliwości wzrokowych, ale także jako podejmowanie pewnych ćwiczeń, których celem jest pobudzanie rozwoju widzenia, czyli rozwijanie funkcji wzrokowych i prowokowanie zachowań kierowanych wzrokiem.

Galeria

• rewalidacja
• usprawnianie widzenia