Wspomaganie rozwoju intelektualnego

Wspomaganie rozwoju intelektualnego to zajęcia, które mają na celu usprawniać i korygować zaburzone funkcje lub kompensować je za pomocą bardziej sprawnych funkcji.

Zajęcia wspomagania rozwoju intelektualnego odbywają się w małych 2-3 osobowych zespołach, są wspomagane techniką komputerową. Sala wyposażona jest w dwa stanowiska komputerowe, które zwiększają motywację dzieci do pracy Na zajęciach realizowany jest indywidualny program edukacyjno-terapeutyczny poszczególnych uczniów. Proces uczenia się dostosowany jest do indywidualnych możliwości i tempa pracy ucznia.

Na zajęciach wspomagania rozwoju intelektualnego realizowane są następujące cele:

• usprawnianie koordynacji wzrokowo-ruchowej
• usprawnianie spostrzegawczości
• usprawnianie koordynacji słuchowo-ruchowej
• rozwijanie umiejętności grafomotorycznych
• rozwijanie słuchu fonematycznego oraz analizy i syntezy słuchowej
• rozwijanie umiejętności komunikacyjnych również z wykorzystaniem alternatywnych metod komunikowania się
• kształtowanie umiejętności czytania
• kształtowanie umiejętności pisania
• rozwijanie umiejętności matematycznych

Stosowane są następujące metody wspomagające rozwój ucznia:

• kinezjologia edukacyjna P. Dennisona to skuteczna metoda wspomagająca naturalny rozwój człowieka. Autor stworzył kanon podstawowych ćwiczeń, które nazwał gimnastyką mózgu- to program rozwoju ruchowego, ukierunkowany na łatwe uczenie się dzieci i na stymulowanie ich rozwoju. To także program aktywizacji układu nerwowego i uwalniania od stresu. Zaletą tej metody jest jej prostota. Gimnastyce mózgu wystarczy poświęcić kilkanaście minut dziennie, by w krótkim czasie osiągnąć wymierne, zauważalne rezultaty. Najważniejszym osiągnięciem P. Dennisona było odkrycie dwóch podstawowych ruchów tj. ruchu naprzemiennego i ruchu jednostronnego. Stosując proponowane przez kinezjologię edukacyjną ćwiczenia na przekroczenie linii środka, energetyzujące, rozciągające, relaksujące znacznie poprawiają się umiejętności komunikacji, organizacji i koncentracji. Zastosowanie specjalnie opracowanych zestawów działań i ćwiczeń psychomotorycznych usprawnia ciało, aktywizuje system nerwowy, rozładowuje napięcia wywołane stresem, podnosi energię. Poprzez systematyczne stosowanie tej metody następuje jasno zauważalna poprawa funkcjonowania dziecka w jego otoczeniu.
• metoda Gruszczyk-Kolczyńskiej, metoda kształtowania elementarnych umiejętności przedoperacyjnego, obejmuje następujące kręgi tematyczne: orientacja przestrzenna, rytmy, kształtowanie umiejętności liczenia, a także dodawania i odejmowania, wspomaganie rozwoju operacyjnego rozumowania; rozwijanie umiejętności mierzenia długości, klasyfikacja, układanie i rozwiązywanie zadań arytmetycznych, zapoznanie dzieci z wagą i sensem ważenia, mierzenie płynów, intuicja geometryczna, kształtowanie gier przez dzieci, zapisywanie czynności matematycznych
• elementy terapii behawioralnej, terapia behawioralna jest metodą ściśle naukową, jasno wytyczająca cele, operująca własnym systemem pojęć i narzędzi, z przeszło pięćdziesięcioletnią dokumentację kliniczną, dotyczącą efektów terapii. Główne cele terapii behawioralnej: rozwijanie zachowań deficytowych, redukowanie zachowań niepożądanych, generalizowanie i utrzymywanie efektów terapii w czasie. Zachowania deficytowe są to te zachowania, które uważa się za normalne i pożądane u dziecka w pewnym wieku, a które u danego dziecka występują zbyt rzadko lub nie występują wcale (np. prawidłowa mowa, okazywanie uczuć, zabawa tematyczna). Zadaniem terapeuty behawioralnego jest kształtowanie u dziecka jak największej liczby zachowań adaptacyjnych, które rozwiną jego niezależność i umożliwią mu efektywne funkcjonowanie w środowisku. Redukowanie zachowań niepożądanych dotyczy takich czynności, jak: zachowania destrukcyjne, zachowania agresywne i autoagresywne, zachowania autostymulacyjne, zachowania rytualistyczne, zachowania zakłócające, odmawianie jedzenia, nieprawidłowe reakcje emocjonalne, nieprawidłowa mowa. Praca nad eliminowaniem zachowań niepożądanych jest najtrudniejszym ale zarazem i najważniejszym obszarem terapii. Jest niezbędna, aby dziecko osiągnęło gotowość do podjęcia nauki. Trzecim, bardzo ważnym celem terapii behawioralnej jest generalizacja i utrzymanie efektów terapii w czasie.
• metoda M. Frostig to praktyczna praca z papierem i ołówkiem. Po krótkim instruktażu (historyjka, opowiadanie) dzieci przystępują do pracy z zeszytem według kolejności wykonywanych zadań. Szczególnie istotne jest właściwe dla danego ucznia tempo pracy. Metoda Frostig ćwiczy, dokładność, wytrwałość, koncentracje uwagi, wykorzystywana jest do pracy z dziećmi z zaburzoną koordynacją wzrokowo-ruchową.
• metoda F. Affolter, należy do grupy metod stymulowania poszczególnych zmysłów i doskonalenia ich koordynacji. Terapia odbywa się w ścisłym kontakcie dotykowym terapeuty z dzieckiem. Ręce terapeuty są pomostem między pomyślanym aktem, a uzyskanym wynikiem. Są drogą do realizacji zadania. Są brakującym dziecku ogniwem, możliwością precyzyjnego, kierowanego przez świadomość, zamierzonego wykonania zadania. Nauczyciel nigdy jednak nie wyręcza ucznia, ponieważ to uczeń ma poczuć się sprawcą działania, przeżyć włożony w wykonanie danej czynności wysiłek jako własny. Zadaniem nauczyciela jest prowokowanie do działania, a w momentach wahania ucznia przesłanie sygnału dotykowego, który umożliwi odnalezienie się w trudnej sytuacji i kontynuację zadania.
• metoda komunikacji wspomagającej Makaton to język gestów i symboli, w metodzie występują dwa rodzaje znaków: znaki manualne (gesty) każde pojęcie ma swój odpowiedni znak manualny (gest) oraz znaki graficzne (symbole) każde pojęcie ma swój odpowiedni znak graficzny (symbol).
• piktogramy to system komunikacji znakowo-obrazkowej, za pomocą których komunikujemy się z uczniem. Są przeznaczone dla wszystkich osób niemówiących wokalnie w celu ułatwienia im kontaktu i komunikacji z otoczeniem.
• PCS system symboli PCS składa się z prostych obrazków. Nad każdym rysunkiem podane jest słowo, które ono symbolizuje.
• metoda dobrego startu to system ćwiczeń oddziałujących przede wszystkim na procesy instrumentalne: percepcyjne i motoryczne. Zasadniczą rolę odgrywają w tej metodzie trzy elementy: wzrokowy (wzory graficzne), słuchowy (piosenka) i motoryczny (wykonywanie ruchów zorganizowanych w czasie i przestrzeni, odtwarzanie wzorów graficznych, zharmonizowanych z rytmem piosenki). Celem metody jest jednoczesne usprawnienie czynności analizatorów: wzrokowego, słuchowego i kinestetyczno-ruchowego, kształcenie lateralizacji, orientacji w schemacie ciała i przestrzeni. W jej założeniach leży więc usprawnienie i koordynacja, czyli integrowanie funkcji wzrokowo-słuchowo-ruchowych, a także harmonizowanie wszystkich funkcji psychomotorycznych.
• metoda nauczania funkcjonalnego to uczenie przez czynności dnia codziennego: czynności samoobsługowe, przygotowanie posiłków, czynności porządkowe. Celem tej metody jest nauczenie czynności, które są niezbędne w życiu codziennym, oraz umożliwienie odniesienia sukcesu w działaniu. Założenia tej metody to uświadomienie roli działania i umożliwienie tego działania, zgodne z etapami prawidłowego rozwoju dziecka oraz zwrócenie uwagi na możliwości dziecka.

Galeria

• rewalidacja
• rozwój
• wspomaganie